System of a DownKariera Sidelights Wybrana dyskografia Źródła czasopisma Online grupa rockowa członkowie: John Dolmayan (ur. 15 lipca 1973 w Libanie), perkusja; Daron Malakian (ur. 18 lipca 1975 w Hollywood, CA; syn artystów), wokalista, gitara; Shavo Odadjian (ur. 22 kwietnia 1974 w Erywaniu, Armenia), bas; Serj Tankian (ur. (ur. 21 sierpnia 1967 w Bejrucie w Libanie), klawiszowiec, wokalista. adres: Wytwórnia płytowa—Columbia Records, 550 Madison Ave., Nowy Jork, NY 10022. Strona www – Kariera grupa powstała w Los Angeles, CA, 1994; grał w takich klubach jak The Roxy and the Troubador,w połowie lat 90.; podpisał kontrakt z American Recordings, wydany debiutancki album, System of a Down, 1998; wydany Toxicity, 2001; wydany Steal This Album, 2002; wydany Mezmerize, 2005; wydany Hypnotize, 2005. Nagrody: Nagroda Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance, National Academy of Recording Arts and Sciences, za „B. Y. O. B.”, 2006. Sidelights ormiańsko-Amerykańscy rockersi System of a Down sprzedali dziesięć milionów płyt od ich debiutanckiego albumu z 1998 roku. Kalifornijski kwartet, charakteryzujący się stylem najlepiej charakteryzującym się melodiami Metal-meets-Middle-Eastern, otworzył nowe drzwi do tego, co było tradycyjnym, często schematycznym gatunkiem arenowego rocka. Jednak być może jeszcze bardziej przełomowa jest otwartość zespołu, szczególnie w odniesieniu do Historii Armenii i amerykańskiej polityki zagranicznej. „Muzyka System of a Down wyraża społeczną i polityczną świadomość rzadko spotykaną w heavy metalu”, zauważył Adam Sweeting z londyńskiej gazety „Guardian”, ” przeciwstawiając się korporacyjnemu zniewoleniu, propagandzie medialnej i telewizji pornograficznej oraz śmierci amerykańskiej demokracji.” wszyscy czterej członkowie systemu of a Down są pochodzenia ormiańskiego. Daron Malakian, gitarzysta zespołu i główny autor tekstów, jest jedynym, który urodził się w Stanach Zjednoczonych. Jego rodzice wyemigrowali z Iraku—gdzie mieszkają małe społeczności osadników z pobliskiej Armenii—w 1974 roku, rok przed jego narodzinami. Oboje rodzice byli rzeźbiarzami, a Malakian dorastał w Hollywood w Kalifornii. Uczęszczał do prywatnej szkoły w Los Angeles dla ormiańsko-amerykańskiej młodzieży, podobnie jak basista Shavo Odadjian, który przybył do Stanów Zjednoczonych z Armenii wraz z rodziną w wieku pięciu lat. Zarówno Serj Tankian, wokalista i klawiszowiec, jak i John Dolmayan, perkusista zespołu, urodzili się w Libanie w rodzinie ormiańskiej i jako Dzieci przybyli do Kalifornii. Tankian również uczęszczał do ormiańsko-amerykańskiej szkoły, ale urodził się w 1967 roku, co czyni go najstarszym członkiem zespołu. Miał ugruntowaną karierę jako dyrektor generalny firmy programistycznej na długo przed utworzeniem zespołu. „Nie zacząłem pisać muzyki i grać na instrumentach, dopóki nie poszedłem do college 'u,” Tankian powiedział Gregowi kotowi z Chicago Tribune. „Kiedy to zrobiłem, zdałem sobie sprawę, że jestem głodny dla nich. Od tamtej pory gram jak wariat.” Malakian, z kolei, był zdeterminowany, aby zostać muzykiem przed wstąpieniem do przedszkola. Obdarzony talentem muzycznym, który dał mu możliwość gry na prawie każdym instrumencie, po prostu podnosząc go, był zagorzałym metalowcem w młodości. Mniej więcej w czasie, gdy skończył szkołę średnią, nagle odkrył muzykę Beatlesów. „Beatlesi zmienili moje życie tak samo jak Slayer” – przyznał Lisie Sharken w wywiadzie dla gitarzysty. „Słuchanie The Beatles pomogło mi w tworzeniu refrenu poprzez połączenie rytmu walca z metalowym riffem, ponieważ nie bali się łączyć stylów ani mieszać ciężkiej muzyki z bardziej miękkimi rzeczami.” Malakian i Tankian po raz pierwszy połączyli siły w zespole o nazwie Soil, a Odadjian pełnił funkcję menedżera Soil. Połączyli się jako System of a Down około 1994 roku, biorąc swoją nazwę od wiersza napisanego przez Malakiana, który stał się głównym autorem piosenek zespołu. „Próbowałem napisać piosenki, których nie mogłem kupić w sklepie” – powiedział w wywiadzie dla The Guardian. „Próbowałem napisać muzykę dla zespołu, którego chciałem być fanem.” System of a Down rozpoczął się od grania w southern California rock-club circuit i przyciągnął wielu fanów. Ukończyli takie miejsca, jak Roxy, whisky i Trubadur, z których wszystkie są znane jako gorące miejsca w Los Angeles dla menedżerów branży muzycznej poszukujących nowych talentów. Ale często mówiono im, że ich czyn jest po prostu zbyt charakterystyczny, jak Malakian powiedział kotowi z Chicago Tribune. „Nie byliśmy biali, Czarni ani Latynosi. Nie należymy do żadnej kategorii, do której mogliby sprzedawać.” ich szczęście zmieniło się, gdy koncert w Viper Room, niesławnym klubie należącym do Johnny ’ ego Deppa, w którym zmarł aktor River Phoenix, obejrzał legendarny producent muzyczny Rick Rubin. Rubin był kiedyś partnerem biznesowym Russella Simmonsa, a ich amerykańska wytwórnia Def Jam zapoczątkowała karierę Run D. M. C., Public Enemy i The Beastie Boys. Rubin podpisał kontrakt z Malakianem i jego kolegami z zespołu do jego wytwórni American Recordings, która była powiązana z Columbia Records i zaoferowała produkcję ich pierwszego albumu studyjnego. System of a Down został wydany w 1998 roku i sprzedał się w imponującym nakładzie 750 000 egzemplarzy. Jej przełomowy singiel, „Sugar”, otrzymał ogromną popularność radiową, ale ostatni utwór,” P. L. U. C. K.”, był jednym z pierwszych opublikowanych przez zespół diatribes na temat politycznej hipokryzji. Wszyscy członkowie zespołu mieli krewnych, którzy zostali dotknięci ludobójstwem Ormian, które miało miejsce w latach 1915-1923, kiedy kontrolowane przez Turków Imperium Osmańskie podjęło długotrwałe działania wojenne między narodami ormiańskimi i tureckimi. W wyniku masowych deportacji i systematycznego rozlewu krwi zginęło w tym okresie aż dwa miliony Ormian, ale ludobójstwo nigdy nie zostało formalnie uznane przez społeczność międzynarodową. W kolejnych dziesięcioleciach Ormianie domagali się uznania i przeprosin za masakrę. „P. L. U. C. K.” odniósł się do tragedii ormiańskiej w szczery sposób, z tekstami, które railed, „a whole race Genocide/Taken away all of our pride/a whole race Genocide/Taken Nawet w epoce nowożytnej większość zachodnich narodów unikała komentowania tej sprawy, obawiając się, że może to zaszkodzić stosunkom z Turcją, kluczowym sojusznikiem na granicy między Europą a Bliskim Wschodem. Jak powiedział Tankian „The Guardian ’ s Sweeting”, ” to było prawdziwe ludobójstwo, którego lekcji należało się nauczyć, a wszyscy nasi dziadkowie i starsi przeżyli to. Hitler dostał od niego wskazówki, ponieważ widział, że nikt nic z tym nie robi.” Po wydaniu debiutanckiego albumu, zespół intensywnie koncertował w ciągu następnych kilku lat, w tym podczas corocznego letniego showcase metalu znanego jako Ozzfest. Otwierali również dla Limp Bizkit i byli regularnie grupowani z tym aktem i innymi praktykami tego, co stało się znane jako „nu metal”, takimi jak Korn i Linkin Park. Politycznie motywowane teksty System of a Down dzieliły się jednak bardziej z innym Kalifornijskim zespołem, pionierami rapcore ’ u Rage Against the Machine, a zespół starał się pozostać wierny swojej własnej wizji tego, czym chciał być, zarówno dla siebie, jak i dla swoich fanów. Postrzegali swój styl muzyczny jako amalgamat wpływów, od punka do rapu, i jak powiedział Malakian inny gitarzysta Jude Gold, „to zabawne, gdy ludzie mówią, że nasze utwory brzmią ormiańsko—a my jesteśmy ormiańskimi—ale wiele moich partii jest pod wpływem melodyjnych, Arabskich solówek Dave’ a Murraya i Adriana Smitha.” Rubin współpracował z nimi po raz kolejny przy ich drugim wysiłku, Toxicity, który został wydany 4 września 2001 roku. Zespół zadebiutował na 1 miejscu listy Billboard, co dało mu wątpliwy zaszczyt bycia najlepiej sprzedającą się płytą w Stanach Zjednoczonych w tym samym tygodniu, w którym kraj doznał pierwszego w historii poważnego ataku na własną ziemię. Silna treść polityczna w niektórych utworach Toxicity wymagała jednak błędnej interpretacji w gorących tygodniach po 11 września. W „Chop Suey” pojawił się tekst o „samobójstwie zarozumiałym”, który wywołał dziwne plotki na stronach internetowych muzyki i czatach, w których teoretycy spiskowi zastanawiali się, czy członkowie systemu of a Down mieli jakąś wiedzę przed atakiem. Ich ormiańskie dziedzictwo, czasami mylone z arabskim, również doprowadziło do niedoinformowania, że zespół był badany przez amerykańskie agencje rządowe. Dodając do furory, przygnębiony Tankian napisał esej zaraz po 11 września o tytule „Understanding Oil”, który krążył po sieci i podburzał falę nienawiści do zespołu od fanów, którzy oskarżyli ich o antyamerykańskie zachowanie. Na niektórych rynkach menedżerowie stacji radiowych zakazali nawet ich piosenek z airplay. z charakterystyczną determinacją, System of a Down po raz kolejny ruszył w trasę, aby wesprzeć Toxicity, nerwowo nazywając swoją trasę kampanią „Pledge of Allegiance”. Płyta ostatecznie sprzedała się w sześciu milionach egzemplarzy i utrzymała je w pewnym oddaleniu od innych w gatunku nu-metal. Ich kolejne wydawnictwo nie było standardowym wydaniem studyjnym, lecz zbiorem utworów, które zespół i Rubin odrzucili ze względu na toksyczność. Kiedy niedokończone wersje studyjne zaczęły pojawiać się na fanowskich stronach System of a Down w Internecie, zespół postanowił je wydać. Rezultatem był album Steal This z 2002 roku, jego tytuł był ukłonem w stronę nielegalnego udostępniania plików muzyki, który był intensywnie dyskutowany w tym czasie. Evan Serpick z Entertainment Weekly wydał mieszaną recenzję, zauważając, że „bez względu na to, jak bardzo wytwórnia stara się przepakować je jako „alternatywne utwory”, faktem pozostaje: gdyby były tak dobre, zrobiłyby oryginalny krój.” System of a Down spędził większość 2004 roku pracując nad nową płytą, proces, który ponownie przyniósł tak wiele piosenek, że postanowili wydać podwójny album, choć z dwiema połówkami w odstępie sześciu miesięcy. To było dość nietypowe posunięcie, ale jak Malakian powiedział Gavinowi Martinowi w londyńskiej gazecie „Times”: „gdybyśmy żyli w latach 60., kiedy ludzie byli na kwasie i mogli słuchać podwójnego albumu dziesięć razy z rzędu, byliby wydawani razem. Ale po prostu nie mamy tyle uwagi w świecie iPodów.” pierwsza odsłona, Mezmerize, została wydana w maju 2005 roku. Ponownie zespół nie wahał się włączyć w swoją muzykę przesłań politycznych, przede wszystkim na „B. Y. O. B. (Bring Your Own Bomb)”, który postawił pytania: „Dlaczego prezydenci nie walczą na wojnie?/ Dlaczego zawsze wysyłają biednych? Utwór zdobył pierwszą nagrodę Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance w 2006 roku . Okładkę Mezmerize wykonał ojciec Malakiana, ale teksty krytykujące wojnę USA w Iraku od 2003 roku miały jeszcze głębszy osobisty oddźwięk: niektórzy krewni rodziny nadal mieszkają w Iraku. druga połowa podwójnego albumu, Hypnotize, została wydana w listopadzie 2005 roku i utrzymała przesłanie Krytyki Politycznej. Utwór otwierający album, „Attack”, zawierał teksty piosenek, ” Bombs illustrate what we already know/Candles cry towards the sky/Racing your flags along polluted coast/Dreaming of the day that / we attack.”Chociaż piosenki zespołu były szczególnie krytyczne wobec wydarzeń geopolitycznych ostatnich lat, Malakian powiedział Chrisowi Riemenschneiderowi Z Minneapolis Star Tribune, nie planowali nazywania nazwisk. „Nie wierzę w narzekanie na George’ a Busha ” – wyjaśnił. „To jak bycie zranionym podczas jazdy w Disneylandzie i narzekanie na to Mysz Miki. Za myszą są ludzie.” oba wydawnictwa z 2005 roku charakteryzowały się lekką zmianą w systemie Down line-upu, z Malakianem przejmującym obowiązki wokalne w niektórych utworach Tankiana. Malakian nadal zajmował się pisaniem piosenek, ale w dużej mierze polegał na wkładzie innych. W szczególności Tankian udzielał bardziej introspekcyjnego głosu, a Były dyrektor oprogramowania opublikował zbiory swojej poezji mistycznej. Współpracuje również z Tomem Morello, gitarzystą Rage Against the Machine / Audioslave, w założonej przez nich fundacji non-profit o nazwie Axis of Justice, która ma również stronę internetową promującą kwestie sprawiedliwości społecznej. Grupa Axis produkuje również comiesięczny program radiowy słyszany w naziemnym radiu na terenie Los Angeles i w całym kraju przez abonentów satelitarnej usługi radiowej XM. System of a Down ogłosił, że dołączą do Ozzfest 2006, a w niektórych terminach, w których Organizator Ozzy Osbourne nie miał zagrać z powodu problemów zdrowotnych, mieli pojawić się jako headlining act. Powiedzieli też jednak, że po tej trasie planują zrobić sobie przerwę na realizację kilku indywidualnych projektów. „Nie ma zasady, która mówi, że musisz nagrywać stale, jak w zegarku, aby nadal być tym, kim jesteś”, powiedział Malakian z MTV Chris Harris. „Chcemy żyć swoim życiem, naprawdę pochłaniamy dużą część twojego życia, a czasami po prostu chcesz się zatrzymać i zwolnić. Zaczęliśmy być tylko tymi kolesiami w zespole, a potem wszyscy pytali o autografy. To gra z głową.” Wybrana dyskografia System of a Down, Columbia/American, 1998. Toxicity, Columbia / American, 2001. Steal This Album, Columbia / American, 2002. Mezmerize, Columbia / American, 2005. Hypnotize, Columbia / American, 2005. Źródła czasopisma Chicago Tribune, 27 maja 2005. Entertainment Weekly, 29 listopada 2002, s. 105. Guardian (Londyn, Anglia), 27 maja 2005, s. 7. gitarzysta, lipiec 2000, s. 41; styczeń 2002, s. 86. Rolling Stone, 1 grudnia 2005, s. 117. Star Tribune (Minneapolis, MN), 23 września 2005, s. 3E. Time, 12 listopada 2001, s. 96. Times (Londyn, Anglia), 7 maja 2005, s. 18. Online „System of a Down się nie rozpada—idą na przerwę”, MTV .com, kom / Aktualności / artykuły/1530066/20060503/system_ align= „right” / 18 maja 2006 – CarolBrennan

Play & Download Sugar MP3 Song for FREE by System Of A Down from the album System Of A Down. Download the song for offline listening now.