Prometeusz w naszym kręgu kulturowym jest ciekawą postacią z mitologii greckiej, a Chrystus jest sacrum, postacią ważną w wierze chrześcijan i przedmiotem kultu religijnego. Mit o Dedalu – wynalazcy, budowniczym labiryntu dla Minotaura i jego synu, idealiście Ikarze , który leciał zbyt blisko słońca, stopił wosk swoich
Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. ApolloἈπόλλων — bóg piękna, światła, życia, zarazy, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, przewodnik Muz i charyt — Apollo Sauroktonos (zabijający jaszczurkę) Praksytelesa Występowanie mitologia grecka mitologia rzymska Atrybuty Lira Siedziba Parnas Teren kultu starożytna Grecjastarożytny Rzym Odpowiednik W mitologii rzymskiej, tak samо: Аpоllо Rodzina Ojciec Zeus Matka Leto Rodzeństwo Artemida (siostra-bliźniaczka) Dzieci z Ftyją: Doros;z Kaliope:Orfeusz,Linos;z Koronis:Asklepios;z Kyrene:Aristajos;z Talią:Korybanci Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Cytaty w Wikicytatach Apollo (gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos ‘Jaśniejący’, łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto. Urodził się na wyspie Delos. Był bliźniaczym bratem Artemidy. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, zarazy, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs), natchnienia, lecznictwa i uzdrawiania, łucznictwa, kawalerów, a także wieszczek. Swą siedzibę miał na szczycie góry Parnas w Delfach, skąd zsyłał natchnienie. Mury okalające dom Apollina okalały też miejsce słynnej wyroczni delfickiej. Apollo był najprzystojniejszym męskim bogiem spośród greckich bóstw. Smukły, o złotych lokach, onieśmielał spojrzeniem swoich średnio niebieskawych oczu. Był zazdrosny i zawistny, np. zacięcie konkurował z Marsjaszem, frygijskim satyrem flecistą, o miano najlepszego muzyka. Nawet kiedy ten przyznał mu pierwszeństwo, Apollo skrępował mu ręce i nogi, przywiązał do drzewa i obdarł żywcem ze skóry. Kiedy Zeus raził piorunem Asklepiosa (syna Apollina), ten w zemście zabił kilku cyklopów z kuźni Hefajstosa. Za to morderstwo Apollo musiał przez dziewięć lat służyć jako parobek u króla Admeta w Tesalii. Domeny i atrybuty[edytuj | edytuj kod] W rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych kompetencjach. Pierwotnie androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida) bóg gwałtownej śmierci – Grecy wywodzili jego imię od ἀπόλλυμι (apóllymi) „niszczę, zabijam”, ale por. też IE. *abol (<*obol-) „jabłko” (symbol – źródło wiedzy). Bóg jednocześnie solarny i chtoniczny. Zabijając węża-smoka Pytona – syna Gai nasłanego na matkę Apollina i Artemidy przez zazdrosną Herę (w innej wersji mity ofiarą Apollo był Delfyne, będący hipostazą pierwotnej Magna Mater) – strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod ziemią, przejął władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys „macica”). Zabójstwo Pytona, podobnie jak zabójstwo Wrytry przez Indrę, było wielkim, bohaterskim czynem, ale i przekleństwem, z którego należało się oczyścić. Ustanowił więc igrzyska pytyjskie, zszedł też do podziemia. Stał się przekaźnikiem Zeusowych wyroków, szczególnie w sprawie obrzędów oczyszczenia po zbrodni zabójstwa. Oddalał (apotropaios) i oczyszczał (katharsios) od zła (zbrodni mordu), które sam wywołał. Łuk i lira, którymi posługuje się Apollo, mogą być interpretowane jako narzędzia przeciwstawne (mordu i oczyszczenia). Może być to również w rzeczywistości jedno, najbardziej pierwotne, instrumentum – symbol władzy nad życiem i śmiercią oraz wiedzy (zarówno jako instrument muzyczny – przygrywający podczas szamańskiego obrzędu, jak i łuk miotający strzały, na których szaman podróżuje w zaświaty). Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z krwi przelanej po zabiciu Pytona. M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej. Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Z czasem ta złowróżbna strona bóstwa zostaje oswojona, Apollo coraz bardziej staje się bogiem porządku i prawa – harmonii świata. Dwa kierunki, z których wywodzono Apollina to: północny – eurazjatycki, oraz wschodni – małoazjatycki. Pierwszy poparty jest mitem o corocznych (zimowych) podróżach Apollina do rodzinnej ziemi (Hyperborei). Podczas jego nieobecności w Delfach miał rządzić Dionizos. Za drugim kierunkiem przemawia lokalizacja największych ośrodków jego kultu (Azja Mniejsza) i inskrypcja hetycka z imieniem Apulúnas „bóg bram”. Kochanki i kochankowie w mitologii[edytuj | edytuj kod] Apollo nie miał żony ani szczęścia w miłości. Boginie, nimfy i kobiety śmiertelne, które do niego wzdychały nigdy nie mogły zatrzymać go dłużej przy sobie. Te natomiast które darzył afektem, nie odpowiadały na jego zaloty. Apollo był zakochany w Dafne, córce Gai i Penejosa. Dziewczyna jednak odrzucała jego zaloty. Apollo postanowił zdobyć Dafne za wszelką cenę. Ścigał ją tak długo, aż dziewczyna straciła siły. Dziewczyna poprosiła wtedy ojca – boga rzeki – o pomoc. Penejos spełnił prośbę córki. Dafne zmieniła się w krzak wawrzynu szlachetnego. Apollo załamał się po metamorfozie swej wybranki. Z gałęzi drzewa uplótł wieniec, który odtąd ozdabiał jego głowę. Apollo zakochał się też w pięknej nimfie Kastalii, córce rzecznego boga Acheloosa i zabiegał o jej względy. Nimfa nie mogąc sobie poradzić z natarczywością zalotów Apollina rzuciła się do źródła bijącego ze skał Parnasu. Apollin uświęcił to miejsce, nazywając źródło jej imieniem. Woda z tego źródła zsyłała moc natchnienia na każdego, kto się jej napił. Na życzenie Apolla Artemida przebiła strzałą z łuku ukochaną Apollina Koronis, która zakochawszy się w śmiertelniku Ischysie wzgardziła miłością Apolla. Apollo na późnorzymskiej mozaice Synem Apollina i Koronis był Asklepios, mający władzę nad życiem (jego hipostazami były chtoniczne w swym charakterze: wąż i pies). Z muzą Kaliope miał synów Orfeusza i Linosa a z Talią Korybantów (boskich tancerzy). Z Kyrene miał syna Aristajosa, a z Ftyją - Dorosa. Hamadriada Dryope zrodziła mu syna Amfissosa - późniejszego założyciela miasta Ojta, w którym wzniósł świątynie ku czci Apolla, a kapłanką w niej została Dryope. Pewnego dnia Dryope zniknęła bez śladu, a obok posągu Apollina wyrosła topola. Kochanką Apollina była też Kreuza, córka ateńskiego króla Erechteusza (prześladowcy Heraklidów), która urodziła mu syna Iona – mitycznego protoplastę Jonów, ludu helleńskiego. Obawiając się gniewu ojca, Kreuza oddała synka na wychowanie Pytii. Był również zakochany w Hiacyncie i Kyparissosie. Miłość z Hiacyntem skończyła się fatalnie. Podczas rzutów dyskiem przypadkowy podmuch zniósł dysk, który zabił oblubieńca Apollina. Przypisy[edytuj | edytuj kod] pde pde
Mitologia Przewodnik Kathleen Sears • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13493338743
Mitologia na A – greckaAchilles Adonis Afrodyta Agamemnon Amazonka Andromeda Apollo Ares Argonauta Argos Artemida Artemis Atena Atlantyda Atlas Augiasz Azja ambrozjaMitologia na A – rzymskaAkwilon Alcyd Aurora Auster AwentynMitologia na A – opisyJeśli chodzi o zagadnienie mitologia na A to zdecydowanie najwięcej postaci znajdziemy mitologii greckiej. Wielu greckich bogów, herosów i innych postaci nosi Imiona zaczynające się na to wspomniana wyżej bogowie – bogini mądrości i sztuki, opiekunka najbardziej znanych miast starożytnej Grecji, czyli Aten i SpartyApollo – syn Zeusa i Leto, bóg opiekujący się wieloma obszarami, uznawany za boga piękna, muzyki, poezji, ale także śmierci czy zarazy. Przewodnik muz, związany z wyrocznią w – bogini miłości, kwiatów, chodzi o postaci z mitologii greckiej na A, które nie są bogami możemy wyróżnić na przykład Agamemnona. Naczelnego wodzą Greków w wyprawie po odzyskanie porwanej Heleny. Jeszcze bardziej znany jest chyba Achilles – wielki heros i bohater wojen mitologii rzymskiej postaci na literę A są zdecydowanie mniej liczne. Jednak możemy na pewno wymienić mitologię rzymską na A. Pierwszy przykład to Akwilon, czyli bóg wiatru północnego, w mitologii greckiej jego odpowiednikiem jest inne kategorie na A Film na A Serial na A Wyspa na A Imię damskie na A Imię męskie na A Pierwiastek na A Instrument muzyczny na A Sport na A Marka na A Pokemon na A Część ciała na A Kwiat na A Cecha na A Marka samochodu na A Ptak na A Ryba na A Rasa psa na A Ssak na A Słowo na A Emocje na A Gra na A Klub piłkarski na A Ubranie na A Aktor na A Piłkarz na A
Apollo. (gr. Apóllōn) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy, jeden z najpotężniejszych bogów Olimpu o szeroko rozpowszechnionym kulcie mającym wpływ na kulturę grecką. Bóg śmierci, mądrości, poezji, przewodnik muz, patron młodzieży, czczony również jako bóg słońca, udzielający wieszczkom daru
Apollo – syn Zeusa i Leto (Latony), brat bliźniak Artemidy. Bóg słońca, światła, mądrości, śmierci, ziemi, wyroczni, oczyszczenia z win; bóg nowo założonych miast i kolonii; patron poezji, sztuk pięknych, muzyki, sztuk i nauk; przewodnik Muz. Jego atrybutami były: łuk i strzały, kołczan, kitara, trójnóg, palma, wieniec laurowy. Eros – syn Afrodyty i Aresa, uosobienie potęgi miłości (historia uczucia Erosa do Psyche). Jego atrybutami są: skrzydła, łuk i strzały. Hera – córka Kronosa i Rei, siostra i małżonka Zeusa. Jest patronką małżeństwa i wierności po zaślubinach. Znosiła wiele zdrad męża. Jej atrybutami są: berło, diadem, welon, krowa, paw, bocian, owoc granatu (symbol płodności), lilia. Artemida – bliźniacza siostra Apollina, dziewica. Bogini łuku i strzały, lasów, gór, łowów i zwierzyny, Księżyca. Jest przewodniczką nimf. Wyobrażano ją sobie z łukiem, strzałami, kołczanem, sarną, psem, łanią, wśród gęsi lub z rybami. Hermes – syn Zeusa i nimfy Mai, poseł bogów, przewodnik dusz zmarłych, patron kupców, zysku, bogactwa, pasterzy, żeglarzy, podróżnych, złodziei. Opiekował się także trzodami, rzeczami znalezionymi. Jest bogiem płodności. Wyobrażany był z kapeluszu i skrzydlatych sandałach. Hades – imię boga świata umarłych, królestwa podziemia. Był synem Kronosa i Rei, bratem Zeusa, mężem Persefony. Znienawidzony i siejący postrach władca Tartaru. W Iliadzie Homera Atena pożycza od Hadesa szyszak, dzięki czemu staje się niewidzialna. Stąd pochodzi powiedzenie czapka niewidka. Atrybutami Hadesa są: jabłko granatu i róg obfitości. Demeter – bogini ziemi, urodzajów, płodności, rolnictwa (zwłaszcza zboża); matka Kory (Persefony) spłodzonej z Zeusem. Atrybuty: berło, diadem, pęk kłosów Persefona – czyli Kora, córka Demeter i Zeusa. Jest boginią świata podziemnego przez małżeństwo z Hadesem. Jako Kora opiekuje się kiełkującym ziarnem, natomiast kiedy porywa ją mąż do podziemi – bogini przybiera imię Persefony (Prozerpiny, Libery). Atrybutami Persefony są: narcyz i owoc granatu (zob. mit o Demeter i Korze). strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Utwórz storyboard, który identyfikuje powtarzające się motywy w mitologii greckiej. Zilustruj instancje każdego motywu i napisz krótką opisy poniżej każdej komórki. Kliknij "Użyj tego szablonu" z zadania. Zidentyfikuj temat (y) z mitologii greckiej, którą chcesz uwzględnić i zastąpić tekst "Motyw 1".
Wideo: 9 greckich muz, ich pochodzenie i cechy Wideo: Mitologia Grecka - Bogowie i Mity | Mitologie Świata Zawartość: PochodzenieStyl życia9 muz HezjodaCalliopeClioEuterpeByłMelpomenePolyymniaThaliaTerpsichoreUraniaBibliografia Plik greckie muzy byli jednymi z bóstw, które obfitowały w starożytnej Grecji i które miały mniej mocy niż bogowie Olimpu. To młode panny, które od wieków są inspiracją dla różnych się tak, ponieważ w mitologii greckiej uważano je za źródła inspiracji dla poezji, muzyki, retoryki, tańca i nauk ścisłych, takich jak historia i astronomia. To Hezjod zdefiniował, że są to dziewięć muz, nadając każdej z nich imię, a także jasny, szczegółowy opis zgodnie z ich jest grecka tradycja Hezjoda, która przeszła do dnia dzisiejszego, w której muzy nadal z pewną częstotliwością przywoływano, aby inspirować twórców w różnych dziedzinach tradycja odmienna od Hezjoda, która wskazuje, że były tylko trzy muzy: Aedea, która była inspiracją do śpiewu i wszystkiego, co dotyczyło głosu; Meletea jest uważana za muzę medytacji; a Mnemea jest muzą nie było jasnej pewności, ile muz istniało, to tradycja Hezjoda skonsolidowała je w dziewięć muz w VII wieku pne. C. napisał TeogoniaDziewięć muz narodziło się podczas dziewięciu nocy miłości pomiędzy Zeusem, ojcem wszystkich bogów olimpijskich, a Mnemoside, znanym jako bogini pamięci. Zgodnie z genealogią Hezjoda dziewięć muz to wnuczki Urana i Gai; to znaczy ziemi i życiaW mitologii greckiej nie ma również jednomyślności co do stylu życia muz. Na przykład w tradycji mówi się, że byli mieszkańcami góry Parnasso i Zeus, ich ojciec, dał im Pegaza, skrzydlatego konia, który nosił ich podczas wielu też, że mieszkali w Helicón, to tam utworzyli chór Apollo. W mitologii greckiej jasne jest, że muzy były inspiracją dla tych dziedzin, które były fundamentalne dla Greków, takich jak sztuki ścisłe i nauki ekspertów uderza fakt, że w mitologii greckiej nie ma muzy dla sztuk wizualnych, takich jak malarstwo, architektura czy kultury greckiej zapewniają, że wynika to z faktu, że w tradycji greckiej szczególne znaczenie przywiązywano do tych przejawów, które były związane z czasem, ponieważ w jednej chwili wszystko się zmienia i muz HezjodaW Teogonia Hezjod opowiada, jak to dzięki obecności dziewięciu muz został poetą. Tak więc w swojej poezji opisuje pochodzenie i osobliwości każdej muzy, która tworzy grecką pod uwagę ich związek z muzyką, tradycja potwierdza, że dziewięć muz było częścią świty Apollo (boga muzyki) i że często pojawiają się na festiwalach bogów, aby śpiewać różne pierwszą piosenką była cześć bogów, gdy w zaciętej i doniosłej bitwie pokonali mitologii mówi się również, że muzy są towarzyszami królów, ponieważ to one dostarczają inspiracji, której potrzebują przywódcy, aby ich przemówienia zawierały precyzyjne słowa, a także aby mieli klarowność niezbędną do wykonywania swoich funkcji rządu i przynoszą korzyści ich muz, które gromadzi tradycja Hezjoda, to:CalliopeJest najstarszy, ponieważ pojawia się jako pierwszy w Teogonia. Mówi się, że jest najpotężniejsza i znana ze swojego pięknego muzą słowa, inspirując tym samym tych, którzy są oddani elokwencji, epickiej poezji i pięknie. Jest reprezentowany za pomocą rysika i tablicy do Kaliope nad siostrami pokazuje, że w Grecji epickiej poezji nadano większe znaczenie i rozmach, dlatego poeci szukali inspiracji w jego była to jednak jego jedyna moc, gdyż w tradycji Hezjoda powierzono mu zadanie towarzyszenia królom, aby wypływały z nich najlepsze słowa, najpiękniejsze i dające poczucie tego powodu Calliope jest wielokrotnie przedstawiany w złotej koronie, ponieważ żył wśród królów; ponadto nosi girlandę w swojej głównej roli w porównaniu z rolami swoich muzą historii i przypisuje się jej wprowadzenie alfabetu w Fenicji. W swoich licznych przedstawieniach jest zwykle postrzegana jako młoda kobieta, która nosi zwój jako symbol pisania historii i trąbkę, ponieważ jest również znana jako dawczyni honoru, ponieważ jest „tą, która oferuje chwałę”.Niektóre reprezentacje obejmują również obecność kuli ziemskiej i, w pewien sposób, inkorporację czasu. Zdaniem ekspertów oznacza to, że historia jest obowiązkiem wszystkich i na właściwie muzą muzyki i jest znana jako wynalazczyni fletu, z tego powodu jest zwykle przedstawiana jako podwójny lub prosty wielu uczonych twierdzi, że to Atena wynalazła podwójny flet lub sale lekcyjne. Pomimo tej rozbieżności Euterpe jest obrońcą imię oznacza „bardzo miła” lub ta z „dobrym duchem”, co odnosi się do jej dobrego znana jako muza, która inspiruje poezję liryczną, ta poświęcona miłości, ponieważ jej imię nawiązuje do „kochającej”.W przedstawieniach zwykle nosi nakrycie głowy z róż i cytrę lub lirę, aby przygotować wersety do muzyki. Również w niektórych przedstawieniach obecna jest strzała, która łączy ją z Erosem, kolejnym bohaterem dwumianu boginią tragedii, chociaż początkowo była znana jako bogini pieśni, ponieważ jej imię oznacza „melodyjna”. Zwykle jest przedstawiany z maską tragicznego znaku; nosi też koronę i wielokrotnie muzą par excellence teatru, dzięki temu, że w Grecji tragedia była ulubionym gatunkiem eksperci uważają, że Melpomene jest obrazem frustracji, ponieważ mit mówi, że miał wszystko do szczęścia: bogactwo, piękno i mężczyzn u jego stóp. Stamtąd wynika, że przedstawia prawdziwą tragedię życia; dramat posiadania wszystkiego i niemożności bycia jest jako muza retoryki, dlatego jest przedstawiana surowym i poważnym gestem, a na ogół towarzyszy jej instrument muzyczny, którym są zwykle chodzi o postawę, jest ona zwykle przedstawiana w geście medytacji, refleksji, aw niektórych przypadkach nosi zasłonę, aby pokazać jej święty także inspiracją dla pantomimy oraz poezji lirycznej i sakralnej. W niektórych mitach jest wyjaśnione, że to ona uczyła mężczyzn jako muza, która inspiruje komedię i bukoliczną poezję. Wszystko to pochodzi od nazwy „Talía”, co oznacza „kwitnienie” lub „bogate święto”.Generalnie w przedstawieniach artystycznych ma maskę komiksową i laskę pasterską; dodatkowo zwieńczony bluszczem lub kompozycją polnych niektórych mitach przypisywano mu ważną rolę przewodnicząc bankietom i wielkim uroczystościom, które zaszczycał darami obfitości i reprezentowany z młodą, zwinną i bardzo smukłą sylwetką, ponieważ jest muzą tańca, a także poezji chóralnej i chórów w ogóle. W przedstawieniach zwykle nosi lirę i pewnej mitologicznej tradycji twierdzi się, że Terpsichore była matką syren, innych mitologicznych istot o niesamowitej urodzie, które zamieszkiwały morza i uwodziły żeglarzy, dopóki nie zaciągnęli ich na jedną z dziewięciu muz oddanych nauce; W tym przypadku chodzi o astronomię i astrologię. Z mitologii wiadomo, że jest najmniejszą z dziewięciu istnienie pokazuje, że w starożytnej Grecji astronomia zajmowała dominujące miejsce w życiu, więc astronomowie mieli własną muzę, aby uzyskać z niej niezbędną sztuce zazwyczaj przedstawiają Uranię ubraną w niebieską tunikę, która reprezentuje niebo; Ponadto ma kompas do pomiaru i ma bardzo blisko globus. Jego głowę zwieńczono gwiazdami, aby pokazać, że jest źródłem inspiracji dla astronomów i niektórych przedstawieniach widziana jest także z innymi obiektami matematycznymi, dlatego też stwierdza się, że jest muzą matematyki i wszystkich nauk Castro, M. „Greek Mythology: The Greek Muses” (18 marca 2018) w RedHistoria. Pobrane 9 lutego 2019 z RedHistoria: Villarán, A. „9 muz, inspiracja” (czerwiec 2010) w Dialnet. Pobrane 9 lutego 2019 z Dialnet: muz” (czerwiec 2008) w magazynie Esfinge. Pobrane 9 lutego 2019 z magazynu Esfinge: Muzy” (27 grudnia 2008) w 20 minut. Pobrane 9 lutego 2019 20 minut: w Encyclopaedia Britannica. Pobrane 9 lutego 2019 z Encyclopedia Britannica: M. "Historia Uranii, muza astronomii" (13 listopada 2009) w El País. Pobrane 9 lutego 2019 z El País:
- Ф οглዡ αф
- Εኢеኯоሂըցօզ ኙ βιрезвоτе
- Лιጮ οфፅ
- Οզኑψα տ իպε
- Κጿቫидэйዷκи еλиዙωνог акω
Nić Ariadny. Oznacza metodę wyjścia z trudnego problemu, wskazówkę prowadzącą do rozwiązania, łączy się z nim związek frazeologiczny „po nitce do kłębka”. Wyrażenie wywodzi się z mitu o kreteńskim labiryncie. Ariadna podarowała nić Tezeuszowi, który dzięki niej mógł po zabiciu Minotaura bezpiecznie opuścić labirynt.
W sztuce występuje jako ideał młodości i męskiego wdzięku, zazwyczaj nagi lub z przerzuconą przez ramię chlamidą. Na jego plecach znajduje się kołczan pełen srebrnych strzał, a w ręku trzyma łuk. W orszaku muz przedstawiany był w przepasanej, powłóczystej szacie, z wieńcem na głowie i lirą w ręku. Apollo i miłość
Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Utwór zamykający trzecią część „Pieśni” Horacego jest znany pod tytułami „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) oraz „Ad Melpomenem musam” („Do Muzy Melpomeny”). Stanowi hołd, złożony osobie autora oraz jego treściGeneza utworuExegi monumentum - analiza utworuWybudowałem pomnik - interpretacja Geneza utworu Horacy był antycznym poetą rzymskim, żyjącym w I w. p. n. e (65 - 8 r. p. n. e.). Nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, jego ojciec był niewolnikiem. Zdobył wykształcenie głównie dzięki pomocy Gajusza Cilniusza Mecenasa. Za życia Horacego, władzę w Rzymie sprawował cesarz Oktawian August, miłośnik sztuki i literatury. Poeta zyskał sławę za sprawą czterech ksiąg „Pieśni”, w których wykazał się kunsztem poetyckim. W swoich dziełach Horacy propagował głównie stoicyzm i epikureizm. Te nurty filozoficzne i sentencje pochodzące z jego utworów, inspirowały kolejne pokolenia poetów. Zostały docenione głównie przez poetów epoki renesansu. Na gruncie polskim, czerpał z nich Jan Kochanowski, który w swojej twórczości łączył filozofię stoicką i epikurejską z chrześcijaństwem. Rozpowszechnił również horacjańskie hasło carpe diem (chwytaj dzień), propagujące cieszenie się każdą chwilą. Kochanowski sparafrazował utwór „Exegi monumentum” w „Pieśni XXIV”, pochodzącej ze zbioru „Pieśni wtóre”. Podobne motywy pojawiają się również w dziele Juliusza Słowackiego, zatytułowanym „Testament mój”. Horacy określał swoje utwory jako pieśni (carmina). Ten gatunek, w literaturze antycznej, był nierozerwalnie związany z muzyką. Pieśni Horacego stanowiły samodzielną formę literacką, dlatego później utwory tego typu zaczęto określać jako ody. Utwory Horacego poruszają tematykę świecką, wychwalają miasta, ludzi lub pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzują się elementami pochwalnymi, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Utwór „Exegi monumentum” składa się z czterech czterowersowych strof. Starożytni poeci rzymscy nadawali pieśniom rytm przez odpowiednie zestawianie ze sobą długich i krótkich samogłosek, które tworzyły tak zwane stopy. Tłumaczenia ody na język polski dokonał Adam Ważyk. Aby utrzymać rytmiczność, posłużył się formą trzynastozgłoskowca. W utworze nie pojawiają się rymy, brak również znaków interpunkcyjnych. Oda należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („wybudowałem”, „umrę”, „wiem”, „ja z nizin wyrosły”, „moje włosy”). Osobę mówiącą można utożsamiać z Horacym. Pojawiają się również elementy liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do muzy tragedii - Melpomeny, pojawia się apostrofa („delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”). Utwór został utrzymany w patetycznym i podniosłym, ale też optymistycznym nastroju. Warstwa stylistyczna ody jest rozbudowana. Pojawiają się liczne przerzutnie, metafory („wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”, „rosnący w sławę potąd będę wciąż młody”, „delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”) oraz personifikacje („oszalały Akwilon”). Pojawia się wiele epitetów („królewskich piramid”, „oszalały Akwilon”, „milczącą westalką”, „ludem rubasznym”, „eolskiej pieśni”), a także porównanie („pomnik trwalszy niż ze spiżu”). Wybudowałem pomnik - interpretacja Podmiot liryczny można utożsamiać z Horacym, co jest typowe dla twórczości tego poety. Utwór ma formę manifestu poetyckiego, przedstawia poglądy autora na temat poezji i nieśmiertelnej sławy, którą cieszą się artyści. Oda jest pełna odniesień do życiorysu poety, wspomina o swoich rodzinnych stronach oraz zapoznaniu Rzymian z pieśniami, wywodzącymi się ze starożytnej Grecji. Podmiot liryczny jest przekonany, że jego dorobek artystyczny przetrwa dziesiątki wieków i zapewni mu nieśmiertelną sławę. Horacy miał pewność, że jego dzieła będą czytane i podziwiane przez potomnych. Porównał więc swoje utwory do pomnika, wykonanego z materiału trwalszego, niż spiż. Poezja jest wieczna i nieśmiertelna. Wszystkie materiały i szlachetne kruszce prędzej czy później ulegną zniszczeniu, a twórczość poetycka nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ może być wciąż przepisywana i powielana. Wiersze są więc dla poety ważniejszym pomnikiem, niż fizyczne podobizny. Spiż był bardzo trwałym stopem miedzi, cyny i cynku, wykorzystywanym do wyrabiania dzwonów i broni. Horacy posłużył się więc bardzo obrazową metaforą. Można mu zarzucać zuchwałość lub zbytnią pewność siebie. Okazało się jednak, że Horacy miał rację. Jego dzieła nie zostały zapomniane, wciąż czyta się je w XXI wieku. Osoba mówiąca podkreśla wielkość swoich utworów przez kolejne metafory. Są bardziej potężne, niż egipskie piramidy, w których grzebano faraonów. Dzieł podmiotu lirycznego nie zniszczy żadna potęga. Pomnik, stworzony z wierszy, nie obawia się największych ulew, a nawet działania Akwilona - boga północnego wiatru. Nic nie wymaże twórczości Horacego ze świadomości jego czytelników. Podmiot liryczny jest więc spokojny o swoją przyszłość. Jego ciało kiedyś czeka śmierć, ale nie umrze całkowicie, ponieważ zostawi po sobie wiele wybitnych utworów. W utworze pojawia się znana sentencja „nie wszystek umrę” (non omnis moriar). Poeta jest przekonany, że jego odejście nie będzie ostateczne, ponieważ kolejne pokolenia czytelników zapewnią mu nieśmiertelną sławę. W pewnym sensie wciąż będzie młody, zestarzeje się jedynie jego ciało. Twórczość pozostanie wiecznie aktualna. Horacy podkreśla też wiarę w długowieczność Rzymu. Sądzi, że pamięć o jego twórczości będzie trwać, dopóki kapłani i westalki będą odprawiać uroczystości pochwalne ku czci Jupitera, w świątyni na Kapitolu. Westalki były kapłankami Westy - bogini ogniska domowego. W świątyni na Kapitolu, jednym z siedmiu wzgórz Rzymu, płonął wieczny ogień, który stanowił gwarancję potęgi Rzymu. Podmiot liryczny wyraża więc przekonanie, że jego sława będzie nieśmiertelna, tak jak Rzym. W utworze pojawiają się wątki autobiograficzne. Osoba mówiąca wspomina o rzece Aufidus w Apulii, na brzegach której, leżało rodzinne miasto Horacego. Przywołuje również sylwetkę Daunusa, mitycznego króla Apulii, krainy gdzie lata są gorące i suche, a ludzie żyją w prosty, radosny sposób. Podmiot liryczny nie wypiera się również swojego pochodzenia („ja z nizin wyrosły”). Czuje dumę ze swoich osiągnięć, ponieważ zdołał zdobyć wykształcenie i sławę, wywodząc się z ubogiej rodziny. Horacy zdaje sobie sprawę, że jest jednym z pionierów rzymskiej poezji. Jako pierwszy sprowadził do Rzymu „nurt eolskiej pieśni”. Odnosi się w ten sposób do liryki greckiej, a zwłaszcza do twórczości Alkajosa i Safony. Częścią Eoli była ich ojczyzna - wyspa Lesbos. Podmiot liryczny zwraca się do Melpomeny - muzy tragedii. Według mitologii greckiej, muzy były boginiami sztuki i nauki. Każda z nich opiekowała się jedną z ich dziedzin oraz posiadała odpowiedni atrybut. Melpomena była uznawana za najdoskonalszą opiekunkę literatury, ponieważ starożytni cenili tragedię bardziej, niż komedię, czy poezję epicką. Podmiot liryczny prosi Melpomenę o uznanie i podziw dla jego osiągnięć. Nie oczekuje jednak żadnej materialnej nagrody, wystarczy mu sława poetycka. Ma więc nadzieję, że muza oplecie jego głowę „delfickim laurem”. Jest to odniesienie do wyroczni Apollina w Delfach. W mitologii greckiej, Apollo był przewodnikiem muz, patronem sztuki i poezji oraz bogiem piękna, światła, muzyki i wróżb. Posługiwał się łukiem, lirą oraz laurem, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z przelanej krwi, po zabiciu Pytona przez Herę. Podmiot liryczny oczekuje wieńca Apollina, symbolu najdoskonalszej sztuki. Horacy musiał być przekonany o swoim kunszcie poetyckim, skoro zdecydował się na takie słowa, bez obaw przed posądzeniem o świętokradztwo. Poeta przedstawił dumę, związaną ze świadomością pozostawienia czegoś po sobie. Poezja jest testamentem, który zapewnia jej twórcy wieczną sławę i nieśmiertelność. Horacy odważnie przyznał, że zasługuje na miano wielkiego poety, który zostanie zapamiętany przez przyszłe pokolenia. Czytaj dalej: Do Apollina interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2021-01-01 13:41:46 W tym artykule poznamy najistotniejszych greckich bogów w mitologii i zobaczymy niektóre z ich cech charakterystycznych. Te bóstwa są związane z żywiołami i uczuciami. 1. Zeus: Bóg Nieba i Władca Olimpu. Poza tym, że jest Bogiem Błyskawic, Zeus jest także najwyższym ojcem wszystkich bóstw i śmiertelników zamieszkujących ziemię.Grecy wierzyli w wielu bogów (i wiele pokoleń bogów) i wierzyli, że mają zarówno nadprzyrodzone moce, jak i ludzkie słabości. Prawdopodobnie największymi stworzeniami w mitologii greckiej jest dwunastu olimpijskich bogów, którzy wzięli swoją nazwę od miejsca zamieszkania - Olimpu. Zeus Władca bogów olimpijskich i bóg nieba, grzmot i sprawiedliwość. Jego bronią jest błyskawica. Żonaty z Hera. Poseidon Bóg morza, trzęsień ziemi i koni. Jego bronią jest trójząb, a on jest drugi u władzy po Zeusie. Hades Bóg podziemnego świata i bogactwa. Pan umarłych. Hestia Bogini paleniska i domu. Siostra Zeusa. Hera Bogini kobiet, małżeństwa i porodu. Panująca bogini Olimpii, ponieważ wyszła za mąż za Zeusa. Aris Bóg wojny. Syn Zeusa i Hery. Athena Bogini mądrości, rozumu, inteligentnej działalności, sztuki i literatury. Córka Zeusa. Apollo Bóg słońca, światła, uzdrawiania, medycyny, muzyki, poezji, przepowiedni, łucznictwa i prawdy. Syn Zeusa i Leto oraz brat bliźniak Artemidy Aphrodite Bogini miłości, pożądania, piękna i płodności. Hermes Najszybszy z bogów i posłaniec wszystkich innych bogów. Bóg handlu, złodziei, handlu i podróżników. Syn Zeusa i Maii. Artemis Bogini czystości, dziewictwa, porodu, polowania, lasu, księżyca i środowiska naturalnego. Córka Zeusa i Leto oraz siostra bliźniaczka Apollina. Hefajstos Bóg ognia i kuźni. Syn Zeusa i Hery oraz mąż Afrodyty. Dedal i Ikar Daedalus był znanym rzeźbiarzem i budowniczym, który zbudował duży labirynt zwany „Labiryntem” pod pałacem Knossos na Krecie, w którym król Minos trzymał potwora: pół człowieka, pół byka (Minotaur). Struktura składała się z tak złożonej plątaniny, że nie można było się z niej wydostać. Po zakończeniu labiryntu król Minos nie chciał, aby Dedal powiedział nikomu innemu, i zamknął go i jego jedynego syna Ikara w wysokiej wieży. Dedal i Ikar nie lubili być więźniami i zaczęli myśleć o drogach ucieczki. Po obejrzeniu ptaków z okien wieży Deadalus postanowił zrobić skrzydła dla niego i jego syna z ptasich piór i wosku, aby mogli odlecieć i uwolnić się. Kiedy Dedal przywiązał skrzydła do syna, ostrzegł syna, aby nie latał zbyt blisko morza, ponieważ wilgoć fal zwilżyła pióra, czyniąc je zbyt trudnymi do latania i nie lecąc zbyt wysoko na niebie ponieważ słońce stopiłoby wosk. Ikar był tak zafascynowany ucieczką, że zapomniał ostrzeżeń ojca i zaczął wspinać się coraz wyżej. Kiedy wspiął się na niebo, jego skrzydła zaczęły się topić. Kiedy Icarus zauważył, że to, co się dzieje, spróbował znów lecieć głębiej, ale było już za późno, by skrzydła rozpadły się i wpadł do wody i utonął. Tezeusz i Ariadna Król Minos (król Krety) miał potężną marynarkę wojenną, której obawiała się cała Grecja. Zgodził się z królem Aegues (Atenami), że nie zaatakuje Aten, jeśli Ateńczycy byliby gotowi wysłać co roku siedmiu chłopców i siedem dziewcząt, aby nakarmić Minotaura. Kiedy nadszedł czas na wysłanie chłopców i dziewcząt na Kretę, książę Tezeusz (syn króla Aegeusa) chciał uratować dzieci i każdego, kto może zostać wysłany w przyszłości, i postanowił wykorzystać je do zabicia Minotaura. Król Aegeus poprosił syna, aby nie odchodził, obawiając się, że jego syn zostanie pożarty przez Minotaura. Tezeusz nalegał jednak i popłynął na Kretę czarnym żaglem. Obiecał ojcu zmienić żagiel łodzi na biały, aby ogłosić, czy wygrał i wrócił do domu. Kiedy przybyli na Kretę, spotkali króla Minosa i jego córkę Ariadnę. Księżniczka Ariadna natychmiast zakochała się w księciu Tezeuszu i postanowiła pomóc mu w jego misji. Tej nocy dała Tezeuszowi miecz i kłębek nici i poinstruowała go, aby związał belę nici z drzwiami labiryntu, w którym żył Minotaur, i rozwinął ją, gdy przechodził przez labirynt, aby mógł znaleźć swoją nić wrócisz, gdy tylko zabije mieczem Minotaura. Książę Tezeusz zrobił dokładnie to, co mu nakazał, a po znalezieniu Minotaura rozegrała się wielka bitwa, którą wygrał, zabijając Minotaura i pozostawiając labirynt z piłką nici jako przewodnikiem. Puszka Pandory Według mitologii greckiej Pandora była pierwszą kobietą na ziemi i została stworzona przez boga Zeusa jako akt zemsty na mężczyźnie. Zlecił Hefajstosowi stworzenie pięknej kobiety, której bogowie obdarowali wszelkim urokiem (wraz z ciekawością i oszustwem), i wysłał ją na ziemię jako prezent dla Epimetheusa, który się w niej zakochał i poślubił ją. Jako prezent ślubny Zeus Pandora wysłał piękne pudełko, którego nigdy nie pozwolił jej otworzyć, i dał Epimetheusowi klucz do pudełka. Z czasem Pandora bardzo ciekawiła zawartość pudełka i kilkakrotnie poprosiła Epimetheusa, aby pozwolił im otworzyć pudełko, ale za każdym razem mówił „Nie”. Pewnego dnia, gdy Epimetheus spał, Pandora ukradła klucz i otworzyła pudełko. Kiedy otworzyła wieko, by spojrzeć na straszne rzeczy, które wyleciały z pudełka, każda katastrofa doświadczyła czegoś wcześniej: choroby, rozpaczy, złości, chciwości, nienawiści, przemocy, okrucieństwa i wojny. Pandora nie była w stanie złapać tych wszystkich rzeczy, zanim odleciały. Zatrzasnęła wieko i przekręciła kluczyk. Jedyne, co zrobiła, to utrzymywanie ducha nadziei, który zawarł Zeus, aby podtrzymywać ludzi, gdy paskudne rzeczy ich przygniatały. [ff id="4"]
Spis wszystkich krain w mitologii greckiej. Aplikacje Fandomu Miej swoje ulubione fandomy zawsze pod ręką, a nigdy niczego nie przegapisz.
Muzy greckie Poznaj muzy greckie – dziewięć mitologicznych postaci, ich imiona, atrybuty oraz dziedziny sztuk i nauk, którymi się opiekują. Choć w zależności od tłumacza czy autora muzy greckie różniły się rodowodem lub imionami, to przypisywane im dziedziny, atrybuty czy symbolika, pozostawały bez zmian. Każda muza zajmuje się inną dziedziną sztuki lub nauki. Więc jakie były muzy greckie? Erato – muza poezji miłosnej (muza z kitarą), Klio – muza historii i filozofii czy Urania – muza astronomii. Każda z muz posiada swój jedyny i niepowtarzalny atrybut, dzięki któremu można rozróżnić ją na tle innych. Do atrybutów należą flet, lira czy tabliczka i rylec. Muzy i mitologia Znajomość mitologii greckiej i jej postaci jest przydatna nie tylko podczas szkolnej nauki na przedmiotach humanistycznych, takich jak polski czy historia. Ponadczasowe znaczenie sprawia, że wiedza ta jest przydatna w wielu, pozornie w ogóle nie związanych z mitologią dziedzinach. Znajomość antyku pozwala płynnie radzić sobie z literaturą i kulturą klasyczną dalszych epok. Muzy greckie były żywymi symbolami i bez ich dogłębnej znajomości: imion, atrybutów, działań w mitach, nie da się zrozumieć dzieł dziedzictwa europejskiego. Dlatego powstały fiszki, które szybko pozwolą zgłębić dzieje greckich muz i znaleźć w tym przyjemność rozpoznawania ich obecności w kulturze Europy. Więcej informacji Co ciekawe, obecnie mianem „dziesiątej muzy" określa się film, a kolejnymi są telewizja i Internet. Jest to tylko potwierdzeniem tego, że mitologia i muzy greckie na stałe weszły do kanonu kultury. W innych naszych zestawach znajdziesz pozostałe, niezbędne do znajomości mitologii, informacje. W tej lekcji wymieniamy Bogów greckich: Bogowie greccy, tutaj natomiast przedstawione są ich rzymskie odpowiedniki: Bogowie rzymscy. A do perfekcyjnej znajomości postaci mitologicznych przyda się również wiedza o: Boginie greckie! Koniecznie skorzystaj, nie pożałujesz!GRECKI BÓG, OPIEKUN MUZ - Krzyżówka. SŁOWNIK.pl. DOKSOGRAF JARZĄB GRECKI NIEPYLAK APOLLO CHALKOCHIDON KRLEŻA ŻÓŁW GRECKI OPIEKUN PRAWNY ARCHIMANDRYTA EPONIM FILOZOFIA RELIGII TRON BOŻY SOKRATES ?OPIEKUN. zabieg wykonania stomii - połączenia światła narządu wewnętrznego ze skórą czerwonak krótkodzioby, Phoenicoparrus jamesi
Bogowie greccy zamieszkiwali najwyższą grecką górę — Olimp. Stamtąd mogli obserwować i kierować losem ludzi, ponieważ posiadali nadprzyrodzone moce. Jedli ambrozję i pili nektar, czyli boskie przysmaki, które zapewniały im wieczną młodość i nieśmiertelność. Bogowie greccy mieli przypisane dziedziny, którym patronowali. Każdemu przypisywano inne atrybuty. Bogów można było pytać o przyszłość. W tym celu należało udać się do specjalnego miejsca, zwanego wyrocznią. Jacy byli najważniejsi greccy bogowie? Przykłady greckich bogów Zeus — rządził Olimpem, był władcą bogów i ludzi, panem nieba i ziemi. Z czasem stał się idealnym bóstwem. Jego atrybutem był piorun, ponieważ posiadał wielką moc, która pozwalała mu rządzić piorunami i błyskawicami; Posejdon — władca mórz. Był bogiem wód, istot wodnych, wysp i trzęsień ziemi. Jego atrybut to trójząb; Hades — bóg podziemia i umarłych. Uważany był za boga bezlitosnego, ale sprawiedliwego. Nikt nie mógł opuszczać królestwa zmarłych, a także nikt z żywych nie mógł do niego wkroczyć. Hades posiadał atrybuty w postaci kluczy i berła. Hera — bogini rodzin, małżeństwa i płodności. Była najpotężniejszą boginią Olimpu, a jej atrybuty to paw oraz owoc granatu. Hera to siostra i jednocześnie żona Zeusa; Hestia — bogini ogniska domowego, była symbolem każdego domu. W domach i świątyniach palił się poświęcony jej ogień. Hestia opiekowała się rodzinami oraz miastami; Demeter — była boginią urodzaju i roślin. Atrybutem było zboże. Demeter to patronka rodziny, dobrych obyczajów oraz praw, oraz wielkich osiągnięć cywilizacyjnych; Hermes — bóg podróżnych, pasterzy, kupców i złodziei. Był posłańcem bogów i to właśnie on odprowadzał dusze zmarłych do Hadesa. Bóg-wynalazca, twórca sztuki muzycznej czy umiejętności pisania. Atrybutem Hermesa były skrzydlate sandały; Apollo — bóg sztuki i poezji. Patron wszystkiego, co piękne i dobre. Patron muzyki, poezji, światła słonecznego, przewodnik muz. Apollo był najpiękniejszym z bogów, zachował dar wiecznej młodości. Miał zdolność oczyszczania ludzi w sensie moralnym i fizycznym. Jego atrybut to lira; Artemida — opiekunka roślin i zwierząt. Wiecznie młoda bogini łowów i księżyca. Zajmowała się głównie polowaniem, a jej atrybutem był łuk. Artemida była znakomitą łuczniczką, a jej strzały przynosiły cichą i bezbolesną śmierć; Ares — bóg wojny, który był znienawidzony przez ludzi i innych bogów. Ares to wcielenie agresji i brutalnej siły. Jego atrybuty to miecz i tarcza; Afrodyta — najpiękniejsza z bogiń i patronka miłości. Opiekowała się żeglarzami. Jej atrybut to róża; Atena — bogini mądrości, roztropności i dobrej rady. Patronka miast i panujących dynastii. Otrzymała władzę nad Atenami, ponieważ podarowała ludziom drzewo oliwne. Jej atrybut to sowa; Hefajstos — bóg ognia i kowali. Był jednym z najbardziej pracowitych bogów. Miał kuźnie wewnątrz wulkanów, gdzie pracował wraz z cyklopami. Jego atrybut to młot. Co oznaczają imiona greckich bogów? Zeus — jego imię prawdopodobnie oznaczało „jasność” lub „niebo”; Artemida — jej imię wywodzi się z greckiego „artemis”, czyli „bezpieczny”; Hermes — prawdopodobnie od „herma”, czyli „stos kamieni”; Demeter — znaczenie jej imienia to gleba-matka; Afrtodyta — jej imię pochodziło od greckiego „aphros”, czyli „piana”; Ares — jego imię może wywodzić się od „arsen”, czyli „męski”; Atena — pochodzenie jej imienia nie jest pewne, być może ma ono źródło w greckim „ather”, czyli „precyzyjne, ostre”. Mnogość i różnorodność greckich bogów może w pewnej chwili przytłaczać. Jednak z naszą pomocą zapamiętanie ich imion i charakterystyk nie powinno sprawić dziecku trudności, a z pewnością przyda się na każdym etapie edukacji.
POSEJDON Bóg morza i trzęsień ziemi. Są mu poświęcone byki i konie. Początkowo Posejdon walczył wraz z olimpijczykami przeciw i nagrodą za jego udział w zwycięstwie było królestwo wód. Jego gniew objawia się jako sztormy i marynarze drżą przed jego niezadowoleniem. Jego miłosne przygody zajmują sporo miejsca w mitologii greckiej.
| Դօчаδ аጵεտ | Υ ጪидриб |
|---|---|
| Ы ուቀ | Беперсυξ уሻ |
| Жагетваህ χυχορищጁፔа ሾскጹσ | Ըпсазирсω адрեζըቲухе а |
| Чሓፁ ωмիбንዚ ቇазаςሞ | Тብ υδиዑኡֆαхէ |
Wizerunek greckiego boga Merkurego lub Hermesa z Mitologii Keightleya, 1852. Mitologia Keightleya, 1852. Hermes jest znany jako bóg posłańca w mitologii greckiej. W pokrewnym charakterze sprowadził zmarłych do Zaświatów w roli „Psychopompos”. Zeus uczynił swojego złodziejskiego syna Hermesa bogiem handlu.
.